ترس از به دام افتادن در محیط باز (Agoraphobia) یک اختلال اضطرابی است که به عنوان ترس از موقعیت هایی که در آن فرار می تواند دشوار باشد و یا در صورت انجام چیزی بد اتفاق می افتد، کمک نمی کند.

اگر از قرارگیری در مترو یا میان جمعیت رنج می برید و استرس می گیرید، حتما مقاله را مطالعه کنید.

این کلمه از کلمه یونان باستان “agora”  می آید، که اشاره به مکان مونتاژ یا بازار دارد.

این شرایط اغلب به عنوان ترس از فضاهای باز اشتباه است، اما در واقع پیچیده تر است.

ترس از به دام افتادن در محیط باز ممکن است ترس از جمعیت، پل ها و یا تنها بودن را در بر داشته باشد

حدود ۱٫۸ میلیون آمریکایی که بیش از ۱۸ سال سن دارند و یا حدود ۰٫۸ درصد بزرگسالان دارند، بدون هیچ سابقه ای از اختلال هراس، آگونپاشی دارند.

سن شروع عادی ۲۰ سال است.

حقایق کلی در مورد ترس از به دام افتادن در محیط باز

در اینجا برخی از نکات کلیدی در مورد ترس از به دام افتادن در محیط باز وجود دارد.

ترس از به دام افتادن در محیط باز اغلب بعد از یک یا چند حملات هراس ایجاد می شود.

این می تواند منجر به ترس های مختلفی مانند ترس از فضاهای باز و ترس از مکان هایی که فرار از آن دشوار است مانند آسانسور.

ترس از به دام افتادن در محیط باز می تواند برای یک فرد برای ترک خانه خود دشوار است.

علائم فیزیکی شامل درد قفسه سینه، سرگیجه و تنگی نفس است.

ترس از به دام افتادن در محیط باز اغلب با داروهای ضد افسردگی یا داروهای کاهش اضطراب درمان می شود.

اکثر افراد مبتلا به ترس از به دام افتادن در محیط باز می توانند از طریق درمان بهتر شوند.

ترس از به دام افتادن در محیط باز چیست؟

ترس از به دام افتادن در محیط باز اجتناب شدید از موقعیت هایی است که می تواند باعث وحشت شود.

ترس از به دام افتادن در جمعیت در راهنمای تشخیصی و آماری اختلال روانی ۵ (DSM-5) به عنوان یک اختلال اضطرابی فهرست شده است.

اختلال اضطراب هنگامی است که احساس اضطراب از بین نمی رود و در طول زمان به بدتر شدن می رسد.

یک نوع اختلال اضطرابی یک اختلال هراس است که در آن حملات هراس و احساس ناگهانی ترور می توانند بدون هشدار رخ دهند.

ترس از به دام افتادن در محیط باز یکی از اختلالات ترسناک است.

اماکن هایی که می توانند ترس از به دام افتادن در محیط باز را ایجاد کنند.

شامل مواردی می شود که باعث می شود فرد احساس خجالت، ناراحتی یا تله کند، مانند مناطق شلوغ، پل ها، حمل و نقل عمومی و مناطق دور افتاده.

اکثر افراد پس از داشتن یک یا چند حملات هراس انگیز، یک ترس از به دام افتادن در جمعیت ایجاد می کنند.

این حملات باعث می شود آنها از حملات بیشتر بترسند، بنابراین آنها سعی می کنند از وضعیتی که حمله رخ داده است جلوگیری شود.

افراد مبتلا به آگورافوپیا ممکن است از یک همراه برای کمک به مکان های عمومی به کمک نیاز داشته باشند و گاه ممکن است احساس کنند که قادر به ترک خانه نیستند.

تغییرات اخیر در معیارهای تشخیصی

شرایط تشخیص اخیرا تغییر کرده است. از سال ۲۰۱۳ ، DSM-5 اعلام می کند که افراد مبتلا به ترس از به دام افتادن در محیط باز دیگر نیازی به تایید بیش از حد اضطراب خود را در رابطه با علت ترس و وحشت نداشته باشند .

در DSM-4 فردی که سن کمتر از ۱۸ سال دارد باید شرایطی برای حداقل ۶ ماه برای دریافت تشخیص داشته باشد.

در DSM-5 مدت ۶ ماه به تمام بیماران گسترش یافته است.

این امر برای جلوگیری از تشخیص بیش از حد ترس های گذرا و یا زودگذر و غیر مرتبط است.

DSM-4 نیز تشخیص اختلال هراس و آگورافوبی را مرتبط می کند، اما این تغییر در DSM-5، زیرا تعداد قابل توجهی از بیماران مبتلا به آگارا فوبیا علائم وحشت را تجربه نمی کنند.

اختلال هراس و آگورافوبیا در حال حاضر دو تشخیص جداگانه هستند و برچسب “ترس از به دام افتادن در محیط باز با یا بدون اختلال هراس” دیگر اعمال نمی شود.