اختلال نقص توجه فقط مختص دوره کودکی نیست؛ بلکه، بزرگسالان نیز ممکن است مبتلا به این اختلال شوند. گاهی اوقات این نتیجۀ کودکی فرد دارای اختلال است که به بزرگسالی انتقال یافته است (حدود 7 درصد از کودکان در یزرگسالی نیز با اختلال نقص توجه کشمکش دارند). در مواقع دیگر، اختلال این بزرگسالان یا صرفاً هرگز در کودکی تشخیص داده نشده است یا اختلال بعداً در زندگی اش نمایان می شود. به نظر می رسد اختلال نقص توجه بزرگسالان بسیار شبیه اختلال نقص توجه کودکان باشد.
بیشتر بخوانید: باورهای غلط در مورد اختلال بیش فعالی
این گفته ها شگفت آور نیست، زیرا علایم آن در کودکان و بزرگسالان بسیار مشابه می باشد. اگر شما به شش یا بیش از شش علائم زیر پاسخ بله بدهید، احتمالاً ممکن است مبتلا به اختلال نقص توجه بزرگسالان باشید:
• اغلب در توجه به جزییات ناتوان هستید یا در یک کار، دوره آموزشی و یا دیگر فعالیت ها مرتکب بی دقتی و اشتباهات پس از آن می شوید.
• اغلب در توجه متمرکز برای انجام تکالیف یا اجرای فعالیت ها مشکل دارید.
• اغلب هنگام سخنرانی و مواردی از این قبیل قادر به شنیدن مستقیم گفته های شفاهی نیستید.
• اغلب نمی توانید تمام یک آموزش را از ابتدا تا انتها دنبال کنید و در اتمام کارهای سخت یا مأموریت های کاری ناتوان هستید.
• اغلب در سازماندهی تکالیف و فعالیت ها مشکل دارید.
• اغلب از درگیری در تکالیفی که مستلزم تلاش ذهنی متمرکز هستند، اجتناب می کنید یا بی میل هستید.
• اغلب مطالب و امور لازم برای انجام تکالیف و فعالیت ها را فراموش می کنید.
• اغلب حواستان به آسانی از طریق محرک های گیج کننده پرت می شود.
• اغلب در فعالیت های روزانه، فردی فراموشکار هستید.
• اغلب با دست هایتان ور می روید و یا نمی توانید سرجایتان بنشینید.
• اغلب در موقعیت های مستلزم نشستن سر جای خود را ترک می کنید.
• اغلب بیقراری و احساسات ذهنی یا خود خوری را تجربه می کنید.
• اغلب در اجرا یا همراهی در فعالیت های بی صدا و آرام مشکل دارید.
• اغلب بسیار فعال و همیشه در حال رفتن هستید و یا کارها را به سرعت و مانند ماشین خودکار انجام می دهید.
• اغلب بسیار پر حرف هستید.
• اغلب سؤال ها را قبل از تمام شدن جواب می دهید.
• اغلب در منتظر ماندن مشکل دارید
• اغلب در بین حرف دیگران می پرید و سرزده وارد جمع دیگران می شوید (همچون شلیک گلوله ای در جلسه گفتگو)
البته لازم به ذکر است که علایم ذکر شده باید به مدت شش ماه ادامه یابند، تا اختلال تشخیص داده شود. بعضی از این علایم باید در هفت سالگی یا دوره کودکی و جوانی نشان داده شوند. بعلاوه، این نشانه ها همانند کودکان در بزرگسالان نیز باید منجر به اختلال اجتماعی، تحصیلی و یا اختلال در روابط و عملکردهای شغلی شوند. به عبارت دیگر، وجود این علایم با توانایی فرد برای انجام کارهای روزمره تداخل می یابد. شما اگر نگران داشتن این اختلال هستید، می توانید برای یافتن آن از آزمون بیش فعالی در بزرگسالان استفاده کنید. در حالی که برخی از این علایم ممکن است تا قبل از سن 7 سالگی نشان داده شوند، از این رو؛ نیازی به انجام آزمون های تشخیصی کودکان نیست. در صورتی که بسیاری از کودکان واجد شرایط لازم برای تشخیص بیش فعالی، هرگز یا ارزیابی واقعی نشده اند و یا آنها و والدینشان استراتژی هایی را برای کمک به مشکلات ناشی از اختلال بیش فعالی یافته اند.
مطالب مرتبط: نوروفیدبک و بیش فعالی
درمان بیش فعالی در بزرگسالان
انواع درمان های موجود در بزرگسالان برای بیش فعالی بسیار شبیه درمان های کودکان است. بزرگسالان اغلب با دارو درمان می شوند؛ اما، برای کودکان امکان دسترسی بیشتری به گزینه های مکمل مانند (آموزش مهارت های والدین) وجود دارد. روان درمانی به آسانی برای کمک به افراد برای یادگیری بیش فعالی و استراتژی هایی مفید برای به حداقل رساندن بسیاری از تأثیرات مخرب این اختلال در دسترس است. مهارت های مدیریت زمان و طرح که در زندگی شخصی کاربرد دارند نیز برای کاستن اثر حواس پرتی مؤثر می‌باشند. تکنیک های ذهن آگاهی نیز به برای تمرکز حواس افراد اهمیت دارند.
روان درمانی فرصتی را برای شناسایی هیجان هایی مرتبط با بیش فعالی از قبیل خشم فراهم می کند که در آن امکان تشخیص مشکل از قبل تر وجود نداشته است. ممکن است اعتماد به نفس نیز از طریق بهبود خودآگاهی و محبت تقویت شود و یا تغییرات ناشی از تلاش های آگاهانه و دارودرمانی را مورد حمایت قرار می دهند تا بتوانند در راستای اصلاح رفتار قدم بردارند و نیز هرگونه پیامدهای زیان بار بیش فعالی را به حداقل برسانند. محرک ها اساساً تجویز کننده داروها برای درمان اختلال بیش فعالی می باشند. آنها دارای کارآیی می باشند (بسیار سریع اثرگذار هستند) و بسیاری از افراد آنها را دارای اثرات جانبی اندکی می دانند. از جمله این داروها می توان به (ریتالین،کانسیرتا، متادیت، میتیلین) و آمفتامین های خاص (دکزدرین، دکزتروستات، آدرال) اشاره کرد. میتیل فنیدیت یک داروی اثرگذار موقتی است و در قالب های بزرگتر، باید زمان های مختلف روز را برای مصرف آنها تجویز کرد. اکنون، نسخه های با تأثیر بلندمدت داروها برای استفاده یک بار در روز موجود می باشند.
اگرچه، در نظر گرفتم محرک ها به منظور درمان ممکن است خطرناک به نظر برسد اما، تحقیقات زیادی وجود دارد و حاکی از آنند که وقتی این داروها از جانب روانپزشک یا پزشک تجویز می شوند در درمان بیش فعالی بزرگسالان مطمئن و مؤثر می باشند. از اثرات جانبی محرک ها می توان کاهش اشتها، سردرد، احساس وحشت زدگی، کج خلقی، اختلالات خواب، برهم خوردن سر و دل یا تهوع، افزایش فشار خون، افسردگی یا اضطراب و یا روان پریشی یا پارانویا را نام برد. اگر هرگونه از این علایم را دارید باید با پزشک مشورت کنید.
همچنین، انواع جدیدتری از داروها برای درمان اختلال بیش فعالی به تأیید رسیده اند که شامل داروهای غیرمحرک هستند از جمله استراتیرا (آتومُگزتین، نوعی انتقال دهندۀ عصبی بازدارندۀ انتخابی نوراپی نفرین) و ویوانز می باشند. این داروها معمولاَ دارای مزایایی مشابه با داروهای محرک هستند اما در مغز به روشی مختلف عمل می کنند. برخی از افراد ممکن است بیان کنند که این داروها برایشان قابل تحمل تر است. طبقه بندی مفید دیگری از داروها برای بزرگسالان مبتلا به بیش فعالی، داروهای ضد افسردگی می باشند، خواه همراه با محرک ها خواه جانشین محرک ها منظور شوند. داروهای ضد افسردگی که در آنها نوروترنسمیتر دوپامین هدف گیری می شود و نوراپی نفرین مؤثرترین می باشند. این ها شامل شکل قدیمی تر داروی ضد افسر دگی به نام داروی سه حلقه ای و نیز داروهای ضد افسردگی نیز مانند وینلافگزین (ایفکستور) می باشند. نوع بپروپین ضدافسردگی (ویلبورتین) با آزمایش بیش فعالی بزرگسالان مفید پنداشته شده است و می تواند عود مصرف نیکوتین را کاهش دهد.

منبع:مشاوره-خانواده.com